Coming delights, like tropical beaches, send out their native enchantment over the vast spaces that precede them – a perfumed breeze that lulls and drugs you out of all anxiety as to what may yet await you below the horizon.
It is true that I am endowed with an absurd sensitiveness, what scratches others tears me to pieces.
Anyway, what was the use? Women’s hearts were like those desks full of secret drawers that fit one inside another; you struggle with them, you break your fingernails, and at the bottom you find a withered flower, a little dust, or nothing at all!
The head-master made a.
Why don’t you go grind some almonds?
I like snow and roses, calm and storm; I like to love, I like to hate. Every contradiction, every absurdity, every folly–I harbor them all.
Anyone who lacks respect for religion comes to a bad end.
In de muziekles zong zij liedjes over niets dan engeltjes met gouden vleugels, madonna’s, meren, gondeliers: rimpelloze romances die haar tussen de beuzelachtige woorden en de onbeholpen klanken door een korte blik vergunden op de betoverende wereld van de werkelijke sentimenten.
However, all this reading had disturbed their brains.
Un infini de passion peut tenir dans une minute.
De liefde, meende zij, moest plotseling komen, met donder en bliksem -als een orkaan uit de hemel, die het leven overvalt, het omverwerpt, ieders wil als blaadjes van de bomen rukt en het hart volledig in de afgrond stort. Zij wist niet dat de regen plassen vormt op het plat van de huizen als de goten zijn verstopt; en zij zou zich dan ook nergens zorgen om hebben gemaakt, als zij niet plotseling een scheur in de muur had ontdekt.
Het was een van die zuivere gevoelens die het normale leven niet verstoren, die men koestert omdat ze zeldzaam zijn en waarvan het verlies dieper zou kwetsen dan dat het bezit voldoening schenkt.
You!” she said in astonishment; “I thought you very light-hearted.” “Ah! yes. I seem so, because in the midst of the world I know how to wear the mask of a scoffer upon my face; and yet, how many a time at the sight of a cemetery by moonlight have I not asked myself whether it were not better to join those sleeping there!
Maar zij werd verteerd door verlangen, door woede en wrok.
There was no fire in the fireplace, the clock was still ticking, and Emma felt vaguely amazed that all those things should be so calm when there was such turmoil inside her.
Alles eek haar gehuld in een zwart waas dat over het oppervlak van de dingen zweefde, en het verdriet trok zacht huilend door haar ziel, als de winterwind door een verlaten kasteel. Het was zo’n mijmeren waarin men verzinkt om wat nooit meer terugkomt, een matheid die ons telkens overvalt na een niet te herroepen daad, een smart ten slotte, veroorzaakt door het stokken van een vertrouwde beweging, door het abrupt stilvallen van een lang aangehouden trilling.
Madame Bovary was nog nooit zo mooi geweest als nu; zij bezat de raadselachtige schoonheid die uit vreugde, geestdrift en succes voortspruit, een schoonheid die ontstaat wanneer de aard van het wezen harmonieert met de uiterlijke omstandigheden.
Het woord is trouwens net een mangel die gevoelens gladstrijkt.
Zij haatte niemand meer; een wemelend halfduister daalde neer over haar brein, en van alle aardse klanken hoorde Emma alleen nog de gestadige klacht van dit arme hart, zacht en vaag, als de laatste klanken van een wegstervende symfonie.
Cela rend modeste de voyager. On voit quelle petite place on occupe dans le monde.